
My Portion
Have you ever felt like you were left with nothing? That everything you built, trusted, and relied on has crumbled beneath you? Today, I want to talk about something deeply personal—the reality of loss, the weight of rejection, and the unshakable truth that even when everything else is gone, God is still our portion.
Lamentations 3:24 says, “The Lord is my portion, says my soul, therefore I will hope in Him.” For a long time, I let rejection define me. It didn’t happen all at once; it was slow, almost unnoticeable. Every letdown, every time I felt unseen or misunderstood, was another brick laid into a wall between me and the truth of who I was. Over time, that wall became so thick that I could no longer see myself the way God saw me. I started believing the whispers: You’re too much. You don’t belong. You’re unworthy. I let human failure become the measure of my worth. And when the people I trusted—people who should have known better—failed me, it felt like undeniable proof that I was unwanted.
Rejection has a way of making us forget who we are. It convinces us that our place in God’s family is fragile, that love is conditional, that belonging can be revoked. And when we are already carrying wounds, those moments of rejection don’t just sting—they confirm our worst fears. But here’s the truth: human failure, no matter how deep, can never erase God’s hand in our lives. It cannot unwrite His purpose. It cannot undo His promises. When people fail us, it does not mean God has failed us. When doors close, it does not mean He has forgotten us. When rejection shouts that we are unwanted, God still whispers, You are mine.
Romans 8:38-39 declares, “For I am convinced that neither death nor life, neither angels nor demons, neither the present nor the future, nor any powers, neither height nor depth, nor anything else in all creation, will be able to separate us from the love of God that is in Christ Jesus our Lord.”
The problem with rejection is this: if you let it, it will consume you. And that’s exactly what happened to me. I didn’t just feel rejected—I became convinced that I had no place, no belonging, and no reason to hope. It all caught up with me in a moment. Not just one event, but the weight of years of fighting to belong, struggling to prove that I had a seat at the table. And when I finally ran out of fight, I shut down. I had just gone through a life-threatening illness, seven days in the hospital, and months of emotional exhaustion. I sat on my bed and asked, Lord, why don’t I feel anything? Why am I so empty? And then, the Holy Spirit washed over me. I began to experience that pain, that rejection, and that hurt—but not alone. God was there in the middle of it.
One of the most powerful moments was acknowledging those feelings for the first time. I had felt like an outcast. I had felt like I didn’t belong. I had felt like I was nothing. But in the midst of this, the Holy Spirit stretched His hand into my heart and asked me:
Who has left the 99 and come after you? Who has protected you in times of trouble? Who has never forsaken or harmed you?
And in that moment, I began to separate the works of man from the works of God. There were leaders who had built me up, and there were leaders who had decimated my identity. That was a hard realization. But I am changed. And I am changed in a way that the Lord is using, because when we allow Him into our lives—even when we are scared, even when we are terrified—He moves. It starts as a small glimmer of hope, a whisper of truth, an intimacy that is etched deep into the tapestry of our being. The Lord replaces pain with healing. He replaces sorrow with joy—not because all the problems are suddenly fixed, but because He places the right people around us at the right time.
I encourage you—if you are going through something, sit with the Lord. Sit with the Holy Spirit and allow Him to minister to you. Not in a way that dictates the outcome, not in a way that says, this is my theology and this is how it must be, but in simple surrender. Know that the Lord has a plan for you. A plan to prosper you, not forsake you. A plan to lift you up, not knock you down.
But here’s the part we don’t often talk about: If you feel like you’ve been knocked down, if you feel like you’ve been hurt and broken—it takes a choice to stand up and trust in His plan. Without trust, the Lord cannot give us the work He has prepared for us. So who are we to deny God that chance?
Rejection hurts. Losing relationships, losing places of belonging—it’s real. And God isn’t asking us to pretend it didn’t happen. But pain is not meant to be a prison. If we let rejection define us, we stay stuck in the past. But when we hand it to God, He begins to redefine us. God didn’t shout when I was at my lowest—He whispered. And sometimes, we miss Him because we expect a dramatic rescue when really, He is gently leading us back to the truth.
If you feel like God is silent, take a moment. Ask Him: What is my portion? What are You saying to me? And I promise you, He will answer. No person, no mistake, no rejection has the power to take what God has given you. Your portion is not in human hands—it is secure in Christ.
When you stop chasing validation from people and start resting in what God has already given you, healing begins.
Psalm 16:5 says, “Lord, You alone are my portion and my cup; You make my lot secure.”
I pray for every person listening today who has carried the weight of rejection. I pray for those who have been cast aside, overlooked, or wounded by people they trusted. Would You remind them, Lord, that their portion is secure in You? That no human rejection can undo the calling You have placed on their life? That they are seen, known, and deeply loved?
Give them the courage to stop defining themselves by rejection and start stepping into the portion You have given them.
Lord Jesus, let Your whisper be heard. Let Your healing flow. Let Your truth take root.
Amen.
If this message spoke to you today, I want to encourage you: Don’t let rejection write your story. Let God.
Your portion is not in people—it is in Him. And He is faithful.
If this has blessed you, share it with someone who needs to hear it. Let’s remind each other: we are not defined by rejection—we are defined by God’s love.
我的份
你是否曾经感觉自己一无所有? 你所建立、信任和依赖的一切都崩溃了?今天,我想谈谈一个深刻的个人经历——失落的现实,被拒绝的沉重,以及一个不可动摇的真理:即使一切都不复存在,神仍然是我们的份。
耶利米哀歌 3:24 说:“耶和华是我的份,我心里如此说,因此我要仰望祂。” 很长一段时间,我让拒绝定义了自己。这并非一蹴而就,而是缓慢而几乎察觉不到的。每一次失望,每一次感到自己不被看到或被误解,都是在我与自己真正身份之间砌起的一块砖。随着时间的推移,那堵墙变得如此厚重,以至于我无法再以神的眼光看待自己。我开始相信那些耳边的低语:“你太过了,你不属于这里,你不值得。” 我让人的失败成为衡量自身价值的标准。而当我信任的人——那些理应懂得更多的人——让我失望时,那仿佛是对我不被需要的铁证。
被拒绝的感觉会让我们忘记自己是谁。它让我们相信,在神的家中,我们的位置是脆弱的,爱是有条件的,归属感是可以被剥夺的。当我们已经带着伤口时,这些被拒绝的瞬间不仅仅是刺痛,而是让我们最深的恐惧得到确认。但事实是:无论人的失败有多深,都无法抹去神在我们生命中的作为。它无法抹去祂的计划,也无法推翻祂的应许。当人们让我们失望时,并不意味着神也会让我们失望。当门被关上时,并不意味着祂已经遗忘了我们。当拒绝在我们耳边大声喊着“你不被需要”,神仍然温柔地低语:“你是属于我的。”
罗马书 8:38-39 宣告:“因为我深信无论是死,是生,是天使,是掌权的,是有能的,是现在的事,是将来的事,是高处的,是深处的,是别的受造之物,都不能叫我们与神的爱隔绝,这爱是在我们的主基督耶稣里的。”
拒绝的问题在于:如果你允许,它会吞噬你。而这正是我的经历。我不仅仅是感到被拒绝——我完全相信自己没有位置、没有归属、也没有希望。这一切在某个时刻涌上心头,不只是一个事件,而是多年来不断争取归属感、努力证明自己值得拥有一席之地的重担。当我终于耗尽了力气,我封闭了自己。我刚刚经历了一场威胁生命的疾病,在医院待了七天,几个月来精疲力尽。 我坐在床上问自己:“主啊,为什么我什么都感觉不到?为什么我如此空虚?” 这时,圣灵开始涌入我心中。我开始经历那种痛苦、那种被拒绝的感觉和伤害——但这一次,我并不孤单。神一直在其中。
最强烈的时刻之一,就是我第一次真正地承认了这些感受。我曾觉得自己是个局外人,我曾觉得自己不属于这里,我曾觉得自己一文不值。 但就在那一刻,圣灵伸出祂的手进入我的内心,问我:
“谁曾离开九十九只羊,来寻找你?” “谁在困境中保护了你?” “谁的家人从未遗弃或伤害过你?”
就在那一刻,我开始分辨人的作为与神的作为。有的领袖曾建立我,有的领袖却彻底摧毁了我对自己的认知。 这是个艰难的认知。但我被改变了,我的改变正在被神使用。因为当我们让祂进入我们的生命——即使我们害怕,即使我们恐惧——祂会动工。一切从一个微小的希望开始,一个真理的低语,一个深深烙印在我们灵魂中的亲密连接。神用医治取代伤痛。 祂用喜乐取代悲伤——不是因为所有的问题瞬间被解决,而是因为祂在合适的时间将合适的人放在我们身边。
我鼓励你——如果你正在经历苦难,请在主面前安静下来。 让圣灵亲自向你施恩,不是按照你的预设,不是按照你固守的神学观念,而是单纯地降服。要知道,神对你的计划是美好的。 祂的计划是要赐福你,而不是弃绝你。祂的计划是要扶持你,而不是击打你。
但我们很少谈论的是:如果你觉得自己被击倒了,如果你觉得自己受伤了,被摧毁了——你需要做出一个决定,站起来,相信 祂的计划。没有信任,神无法把祂的工作交给我们。那么,我们又怎么能拒绝神在我们生命中动工的机会呢?
被拒绝的感觉很痛,失去关系,失去归属感,都是现实。神并没有要求我们假装这些没有发生。但痛苦不应成为我们的囚牢。 如果我们让拒绝定义自己,我们就会被困在过去。但当我们将这一切交托给神时,祂会开始重新定义我们。神并没有在我最低谷的时候大声呼喊,而是温柔地低语。 有时候,我们听不见祂的声音,因为我们总是期待一场轰轰烈烈的拯救,而实际上,祂正在温柔地引导我们回到真理。
如果你觉得神在沉默,停下来,问祂:“我的份是什么?主啊,你要对我说什么?” 我向你保证,祂会回答你。没有人,没有错误,没有被拒绝的经历,能够夺去神为你所预备的。 你的份不在于人,而是在基督里。
当你不再追求人的认可,而是安息在神已经赐给你的份中,医治就开始了。
诗篇 16:5 说:“耶和华是我的产业,是我杯中的份,我所得的,你为我持守。”
我为今天聆听这篇信息的每一个人祷告。那些背负被拒绝重担的人,那些被人忽视、遗弃或伤害的人,主啊,请提醒他们,他们的份是安全稳固在你里面的。没有任何人的拒绝可以推翻你对他们的呼召。他们是被你看见的,被你认识的,被你深深爱着的。
求你赐下勇气,让他们不再被拒绝定义,而是开始走进你所预备的命定之中。
主耶稣,让你的低语被听见,让你的医治流淌,让你的真理扎根。
阿们。
如果这篇信息触动了你,我想鼓励你:不要让拒绝书写你的故事,让神来书写。
你的份不在于人,而是在神里面,而祂是信实的。
如果这篇信息祝福了你,请分享给需要听到它的人。让我们彼此提醒:我们不被拒绝定义,我们是被神的爱定义的。
نصيبي
هل شعرت يومًا أنك تُركت بلا شيء؟ أن كل ما بنيته، ووثقت فيه، واعتمدت عليه قد انهار تحتك؟ اليوم، أريد أن أتحدث عن شيء شخصي للغاية—واقع الخسارة، وثقل الرفض، والحقيقة الثابتة التي لا تتزعزع: حتى عندما يضيع كل شيء، يظل الله نصيبنا.
مراثي ٣:٢٤ تقول: “نصيبي هو الرب، قالت نفسي، من أجل ذلك أرجو فيه.”
لفترة طويلة، سمحت للرفض بأن يُعرّفني. لم يحدث ذلك فجأة، بل كان بطيئًا، شبه غير ملحوظ. كل خيبة أمل، كل مرة شعرت فيها بعدم الرؤية أو عدم الفهم، كانت بمثابة حجر آخر يُوضع في جدار بيني وبين حقيقة من أكون. مع مرور الوقت، أصبح ذلك الجدار سميكًا جدًا لدرجة أنني لم أعد أرى نفسي كما يراني الله. بدأت أصدق الهمسات: أنت كثير جدًا. أنت لا تنتمي. أنت غير مستحق. سمحت لفشل البشر بأن يكون مقياس قيمتي. وعندما فشلني الأشخاص الذين وثقت بهم—الأشخاص الذين كان ينبغي أن يعرفوا أفضل—شعرت أن ذلك كان دليلًا قاطعًا على أنني غير مرغوب فيه.
لكن إليك الحقيقة:
الضعف البشري، مهما كان عميقًا، لا يمكنه أبدًا محو يد الله في حياتنا. لا يمكنه إلغاء قصده، ولا يمكنه نقض وعوده. عندما يفشلنا الناس، فهذا لا يعني أن الله قد فشلنا. عندما تُغلق الأبواب، فهذا لا يعني أنه قد نسيَنا. عندما يصرخ الرفض بأننا غير مرغوبين، لا يزال الله يهمس، أنت لي.
رومية ٨:٣٨-٣٩ تعلن:
“فإني متيقن أنه لا موت ولا حياة، ولا ملائكة ولا رؤساء، ولا قوات، ولا أمور حاضرة ولا مستقبلة، ولا علو ولا عمق، ولا خليقة أخرى، تقدر أن تفصلنا عن محبة الله التي في المسيح يسوع ربنا.”
المشكلة مع الرفض هي هذه: إذا سمحت له، فسوف يستهلكك. وهذا بالضبط ما حدث لي. لم أشعر فقط بالرفض—بل أصبحت مقتنعًا بأنني بلا مكان، بلا انتماء، وبلا سبب للأمل. لقد تجمعت عليَّ جميع هذه الأحاسيس في لحظة. لم يكن حدثًا واحدًا، بل كان وزن سنوات من الصراع لإثبات أنني أستحق مكانًا على الطاولة. وعندما انتهى كفاحي، انهرت تمامًا. لقد مررت بـمرض مهدد للحياة، سبعة أيام في المستشفى، وأشهر من الإرهاق العاطفي. جلست على سريري وسألت: يا رب، لماذا لا أشعر بشيء؟ لماذا أشعر بهذا الفراغ؟
ثم غمرني الروح القدس. بدأت أشعر بالألم، بالرفض، وبالجرح—ولكن ليس بمفردي. كان الله هناك في وسط كل ذلك.
من الذي ترك التسعة والتسعين وجاء ليبحث عنك؟
من الذي حماك في أوقات الشدة؟
من الذي لم يتركك أو يؤذيك أبدًا؟
وهنا بدأت أُميز بين أعمال البشر وأعمال الله.
كان هناك قادة بنوني، وكان هناك قادة دمروا هويتي بالكامل. هذه كانت لحظة صعبة، ولكنني تغيرت. وتغيرت بطريقة يستخدمها الرب، لأنه عندما نسمح له بالدخول إلى حياتنا—even عندما نكون خائفين، حتى عندما نكون مذعورين—فإنه يتحرك. يبدأ الأمر بلمحة صغيرة من الأمل، وهمسة من الحقيقة، وعلاقة حميمة منقوشة بعمق في نسيج كياننا. الله يستبدل الألم بالشفاء.
يستبدل الحزن بالفرح—ليس لأن المشاكل تختفي فجأة، بل لأنه يضع الأشخاص المناسبين حولنا في الوقت المناسب.
إذا كنت تمر بشيء، أشجعك—اجلس مع الرب. اجلس مع الروح القدس ودعه يخدمك. ليس بطريقة تحدد النتيجة، وليس بطريقة تقول، هذه هي لاهوتي، وهذا هو ما يجب أن يكون، بل بطريقة استسلام بسيط. اعلم أن الله لديه خطة لك.
خطة ليباركك، لا ليتركك. خطة ليرفعك، لا ليحطمك.
ولكن هناك شيء لا يتم الحديث عنه كثيرًا: إذا كنت تشعر أنك محبط، إذا كنت تشعر أنك قد تأذيت وتم كسرك—فالأمر يتطلب قرارًا بالوقوف والثقة في خطته. بدون الثقة، لا يمكن للرب أن يمنحنا العمل الذي أعده لنا. فمن نحن حتى نحرم الله من هذه الفرصة؟
الألم ليس سجنًا. إذا سمحنا للرفض بتحديد هويتنا، فسنظل عالقين في الماضي. ولكن عندما نسلمه لله، يبدأ بإعادة تعريفنا. لم يصرخ الله عندما كنت في أدنى نقطة—بل همس. وأحيانًا، نفقد سماعه لأننا نتوقع إنقاذًا دراماتيكيًا، بينما هو في الواقع يقودنا بلطف إلى الحقيقة.
مزمور ١٦:٥ يقول: “الرب هو نصيبي وكأسي، أنت ضمنت نصيبي.”
أدعو لكل شخص يستمع اليوم، لكل من حمل ثقل الرفض.
أدعو لمن تم التخلي عنه، أو تم تجاهله، أو جُرح من قبل أشخاص وثق بهم. يا رب، ذكرهم أن نصيبهم آمن فيك؟ لا يمكن لأي رفض بشري أن يُلغي الدعوة التي وضعتها على حياتهم؟ إنهم مرئيون، ومعروفون، ومحبوبون بعمق؟
امنحهم الشجاعة للتوقف عن تعريف أنفسهم بالرفض، والبدء في المشي نحو النصيب الذي منحته لهم.
يا يسوع، اجعل همساتك تُسمع. اجعل شفاءك يتدفق. اجعل حقيقتك تتأصل.
آمين.
إذا لمستك هذه الرسالة اليوم، أريد أن أشجعك: لا تدع الرفض يكتب قصتك. دع الله.
نصيبك ليس في البشر—إنه فيه. وهو أمين.
إذا كان هذا قد باركك، شاركه مع شخص يحتاج لسماعه. دعونا نذكر بعضنا البعض: لسنا محددين بالرفض—بل نحن محددون بمحبة الله.
నా భాగం
మీరు ఎప్పుడైనా అన్నీ కోల్పోయినట్లు అనిపించిందా? మీరు నిర్మించుకున్న, నమ్మిన, ఆధారపడిన ప్రతిదీ కూలిపోతే? ఈ రోజు, నేను ఒక వ్యక్తిగతమైన విషయాన్ని పంచుకోవాలనుకుంటున్నాను—నష్టపు నిజం, తిరస్కరణ భారము, మరియు ఒక శాశ్వతమైన నిజం: ప్రతిదీ పోయినా, దేవుడు మన భాగంగా ఉంటాడు.
విలాపవాక్యములు 3:24 చెబుతుంది, “యెహోవా నా భాగము, నా ప్రాణము పలికినది, అందువల్లనే నేను ఆయన యందు నిరీక్షించుదును.”
చాలా కాలం పాటు, నేను తిరస్కరణ ద్వారా నా గుర్తింపును నిర్వచించుకున్నాను. అది ఒక్కసారిగా జరగలేదు; అది నెమ్మదిగా, దృశ్యములోకి రాని విధంగా జరిగింది. ప్రతి నిరాశ, ప్రతి అనుభవం, నేను అగణనీయంగా అనిపించిన ప్రతి సందర్భం—అన్నీ నా చుట్టూ ఒక గోడను నిర్మించాయి. ఈ గోడ సమయంతో మరింత బలంగా మారింది, దీంతో నేను నన్ను దేవుడు చూడే విధంగా చూడలేకపోయాను. నేను ఈ మాటలు నమ్మడం ప్రారంభించాను: నీవు చాలా ఎక్కువ, నీవు ఇక్కడకు చెందవు, నీవు అర్హుడవు కాదు.
నేను మానవీయ వైఫల్యాన్ని నా విలువ కొలమానం గా మార్చుకున్నాను. నేను నమ్మినవారు—నాకు బాగా తెలుసనుకున్న వారు—నన్ను నిరాశపరిచినప్పుడు, అది నాకు అస్వీకారితకు అనూహ్యమైన సాక్ష్యంగా అనిపించింది.
కానీ ఇది నిజం:
మానవ పరాజయం ఎంత లోతుగా ఉన్నా, అది దేవుని చేతిని మన జీవితంలో ఎప్పటికీ మాయ చేయలేదు. అది ఆయన ఉద్దేశాన్ని రద్దు చేయలేదు. అది ఆయన వాగ్దానాలను రద్దు చేయలేదు. మనల్ని మనుషులు విస్మరించినా, దేవుడు మనల్ని విస్మరించలేదు. ద్వారాలు మూసుకున్నా, ఆయన మనల్ని విడిచిపెట్టలేదు. తిరస్కరణ మనపై కేకలు వేస్తున్నప్పుడు కూడా, దేవుడు మృదువుగా హ్మ్మరిస్తాడు: నీకు నేను సొంతం.
రోమా 8:38-39 ప్రకటన చేస్తుంది:
“ఎందుకంటే మరణముగాని, జీవముగాని, దూతలుగాని, ప్రధానులుగాని, ప్రస్తుతం ఉన్నవిగాని, రాబోవోయేవిగాని, ఏ శక్తులుగాని, ఎత్తుగాని, లోతుగాని, మరే సృష్టిలోని ఏదైనా గాని, మన ప్రభువైన క్రీస్తుయేసు యందున్న దేవుని ప్రేమనుండి మనలను వేరుచేయలేవు.”
తిరస్కరణతో సమస్య ఏమిటంటే:
దాన్ని అనుమతిస్తే, అది మిమ్మల్ని పూర్తిగా కబళిస్తుంది. నాకు ఇదే జరిగింది. నేను తిరస్కరించబడ్డాను మాత్రమే కాదు—నా స్థానం లేదని, నా జీవితానికి అర్థం లేదని పూర్తిగా నమ్మే స్థాయికి చేరుకున్నాను. ఇది ఒక్క సంఘటన వల్లనే కాదు, ఏళ్ల తరబడి చోటు చేసుకున్న అనుభవాల భారము. నేను ఎల్లప్పుడూ అంగీకారానికి పోరాడాను, ఒక చోటుకి చెందాలని నిరూపించుకోవడానికి ప్రయత్నించాను.
అంతా తుడిచిపెట్టుకున్నట్టు అనిపించినప్పుడు, నేను పూర్తిగా కుంగిపోయాను. జీవితం మీద ప్రమాదం కలిగిన వ్యాధితో 7 రోజులు ఆసుపత్రిలో ఉండటం, అనేక నెలల మానసిక అలసట—ఇవి అన్నీ నా నిండా నింపుకున్నాయి. నేను నా మంచంపై కూర్చొని దేవునితో ఇలా ప్రశ్నించాను: ప్రభువా, ఎందుకు నేను ఏమీ అనుభవించడం లేదు? ఎందుకు నేను అంత శూన్యంగా అనిపిస్తోంది?
అప్పుడు, పవిత్రాత్మ నన్ను తన ప్రేమతో కడిగేసింది. నా బాధ, నా తిరస్కరణ, నా గాయాలు—all of it—but I was not alone. God was there in the middle of it.
ఎవరెవరు తొంభై తొమ్మిది మందిని విడిచి నిన్ను వెతికారు?
ఎవరెవరు అవసర సమయంలో నిన్ను కాపాడారు?
ఎవరెవరు నిన్ను అసలు విడిచిపెట్టలేదు?
అప్పుడే నేను మనుషుల పనులను దేవుని పనులతో వేరు చేయడం ప్రారంభించాను.
కొంతమంది నాయకులు నన్ను పెంచారు, మరికొందరు నా ఉనికిని పూర్తిగా నాశనం చేశారు. ఇది అంగీకరించడం చాలా కష్టం. కానీ నేను మారిపోయాను. ఇప్పుడు నేను దేవుడు ఉపయోగిస్తున్న మార్పుగా మారిపోయాను. ఆయన మన జీవితంలో ప్రవేశించడానికి మనం అనుమతించినప్పుడు—even when we are scared—అయన చర్యచేస్తాడు.
దీన్ని చిన్న వెలుగు రేఖగా, ఒక చక్కటి పిలుపుగా ప్రారంభిస్తాడు.
దేవుడు బాధను స్వస్థతగా మార్చుతాడు.
కన్నీళ్లను సంతోషంగా మారుస్తాడు—మన సమస్యలు మాయమైనందుకే కాదు, కుడా సమయానికి మన చుట్టూ సరైన మనుషులను ఉంచుతాడు.
మీరు ఈ సమయంలో ఏదైనా అనుభవిస్తున్నట్లయితే, దేవునితో కూర్చోండి. పవిత్రాత్మతో గడపండి మరియు ఆయనకు మిమ్మల్ని మంత్రించనివ్వండి. మనం ముందే ఫలితాన్ని నిర్ణయించుకోకుండా, అసలు మన దారి ఏమిటో తెలుసుకోండి.
దేవునికి మీ కోసం ఒక గొప్ప యోచన ఉంది.
నిన్ను విడిచిపెట్టకుండా, నిన్ను ఆశీర్వదించే యోచన. నిన్ను కిందపడేయకుండా, నిన్ను లేపే యోచన.
కానీ ఇక్కడే చాలా మంది మాట్లాడని విషయం ఉంది:
మీరు పడిపోయినట్లయితే, మీరు గాయపడినట్లయితే, మీరు తిరిగి లేచి దేవుని ప్రణాళికను విశ్వసించాల్సి ఉంది. లేకపోతే, ఆయన మన కోసం సిద్ధం చేసిన పనిని స్వీకరించలేము. మనమే దేవునికి ఈ అవకాశం ఇవ్వకుండా ఉండలేం, కదా?
మలుపు మార్గంలో బాధ ఒక అడ్డంకి కాదు—దేవుని చేతిలో ఒక మార్పు.
మీరు దేవునిని వినడానికి సమయం కేటాయిస్తే, ఆయన మీలో ఉన్న పనిని కొనసాగిస్తాడు.
కీర్తనలు 16:5 చెబుతుంది: “యెహోవా నా భాగము మరియు నా గిన్నె; నా స్థలాన్ని స్థిరపరిచినవాడు”
ఈ రోజు ఈ సందేశాన్ని వినే ప్రతి ఒక్కరికి నా ప్రార్థన:
తిరస్కరణలో ఉన్నవారు, త్రోవ తప్పినవారు, నమ్మినవారిచే నష్టపోయినవారు—దేవా, వీరిని గుర్తు చేయుము, వీరి స్థానం ఎప్పటికీ నిన్నులోనే స్థిరంగా ఉంది.
యేసు ప్రభువా, నీ మాట వినిపించుము. నీ స్వస్థత నడపుము. నీ సత్యం మనలో వేళ్ళూనుకొననీ.
ఆమెన్.
ఈ సందేశం మీకు ఆశీర్వాదకరంగా అనిపించినట్లయితే, దయచేసి దీన్ని మరొకరితో పంచుకోండి.
మనము తిరస్కరణ చేత నిర్వచించబడము—మనము దేవుని ప్రేమ చేత నిర్వచించబడతాము.
Minha Porção
Você já sentiu que não tinha mais nada? Que tudo o que você construiu, confiou e dependeu desmoronou diante de você? Hoje, quero falar sobre algo profundamente pessoal—A realidade da perda, o peso da rejeição e a verdade inabalável de que, mesmo quando tudo se vai, Deus ainda é a nossa porção.
Lamentações 3:24 diz: “O Senhor é a minha porção, diz a minha alma; portanto, esperarei nele.”
Por muito tempo, deixei a rejeição definir quem eu era. Isso não aconteceu de uma vez; foi um processo lento, quase imperceptível. Cada decepção, cada vez que me senti invisível ou incompreendido, foi um tijolo colocado em um muro entre mim e a verdade sobre quem eu sou. Com o tempo, essa parede ficou tão espessa que eu já não conseguia me ver como Deus me vê. Passei a acreditar nos sussurros: “Você é demais. Você não pertence. Você não é digno.”
Permiti que as falhas humanas se tornassem a medida do meu valor. E quando as pessoas em quem eu confiava—pessoas que deveriam saber melhor—me decepcionaram, isso parecia uma prova incontestável de que eu não era desejado.
A rejeição tem o poder de nos fazer esquecer quem somos. Ela nos convence de que o nosso lugar na família de Deus é frágil, que o amor é condicional, que a pertença pode ser revogada. E quando já carregamos feridas, esses momentos de rejeição não apenas doem—eles confirmam os nossos piores medos. Mas aqui está a verdade: o fracasso humano, por mais profundo que seja, nunca pode apagar a mão de Deus em nossas vidas. Ele não pode desfazer o Seu propósito. Ele não pode anular Suas promessas. Quando as pessoas falham conosco, isso não significa que Deus falhou. Quando portas se fecham, isso não significa que Ele nos esqueceu. Quando a rejeição grita que não somos desejados, Deus ainda sussurra: “Você é meu.”
Romanos 8:38-39 declara:
“Porque estou convencido de que nem a morte nem a vida, nem anjos nem demônios, nem o presente nem o futuro, nem quaisquer poderes, nem altura nem profundidade, nem qualquer outra coisa na criação será capaz de nos separar do amor de Deus que está em Cristo Jesus, nosso Senhor.”
O problema da rejeição é este: se você permitir, ela consumirá você. E foi exatamente isso que aconteceu comigo. Eu não apenas me sentia rejeitado—eu me convenci de que não tinha lugar, nem pertencimento, nem razão para ter esperança. Tudo isso me atingiu de uma vez. Não foi apenas um evento, mas o peso de anos lutando para pertencer, tentando provar que eu tinha um lugar à mesa. E quando finalmente fiquei sem forças para lutar, eu me fechei. Eu havia acabado de passar por uma doença grave, sete dias no hospital e meses de exaustão emocional.
Sentei-me na minha cama e perguntei: “Senhor, por que não sinto nada? Por que estou tão vazio?” E então, o Espírito Santo veio sobre mim. Eu comecei a sentir aquela dor, aquela rejeição, aquela ferida—mas desta vez, eu não estava sozinho. Deus estava lá no meio de tudo isso.
Um dos momentos mais poderosos foi reconhecer esses sentimentos pela primeira vez. Eu me senti um excluído. Eu senti que não pertencia. Eu senti que era nada. Mas no meio disso, o Espírito Santo estendeu Sua mão ao meu coração e me perguntou:
Quem deixou as noventa e nove para vir atrás de você?
Quem te protegeu em tempos de angústia?
Quem nunca te abandonou ou te feriu?
E foi naquele momento que comecei a separar as obras dos homens das obras de Deus. Havia líderes que me edificaram, e havia líderes que destruíram minha identidade. Isso foi difícil de admitir. Mas eu mudei. E mudei de uma forma que o Senhor está usando, porque quando permitimos que Ele entre em nossas vidas—even quando estamos com medo, mesmo quando estamos aterrorizados—Ele age.
Começa com um pequeno lampejo de esperança, um sussurro da verdade, uma intimidade profundamente gravada na tapeçaria do nosso ser. O Senhor substitui a dor pela cura. Ele transforma o choro em alegria—não porque todos os problemas desapareceram de repente, mas porque Ele coloca as pessoas certas ao nosso redor no momento certo.
Eu te encorajo—se você está passando por algo, sente-se com o Senhor. Sente-se com o Espírito Santo e permita que Ele ministre ao seu coração. Não de uma maneira que dite o resultado, não de uma maneira que diga: “Esta é a minha teologia e é assim que deve ser.” Mas em simples rendição. Saiba que o Senhor tem um plano para você. Um plano para te fazer prosperar, não te abandonar. Um plano para te levantar, não para te derrubar.
Mas aqui está algo que raramente falamos: Se você sente que foi derrubado, se você sente que foi ferido e quebrado, é preciso tomar uma decisão para se levantar e confiar no plano de Deus. Sem confiança, o Senhor não pode nos entregar o trabalho que Ele preparou para nós. Então, quem somos nós para negar a Deus essa chance?
A rejeição dói. Perder relacionamentos, perder lugares de pertencimento—é real. E Deus não está nos pedindo para fingirmos que isso não aconteceu. Mas a dor não foi feita para ser uma prisão. Se deixarmos a rejeição nos definir, ficamos presos ao passado. Mas quando entregamos tudo a Deus, Ele começa a nos redefinir. Deus não gritou quando eu estava no meu pior momento—Ele sussurrou. E às vezes, nós não O ouvimos porque esperamos um grande resgate, quando na verdade, Ele está nos conduzindo suavemente de volta à verdade.
Se você sente que Deus está em silêncio, pare um momento. Pergunte a Ele: Qual é a minha porção? O que o Senhor está me dizendo? E eu prometo a você, Ele responderá. Nenhuma pessoa, nenhum erro, nenhuma rejeição tem o poder de tirar o que Deus lhe deu. Sua porção não está nas mãos humanas—ela está segura em Cristo.
Quando você para de buscar validação nas pessoas e começa a descansar naquilo que Deus já te deu, a cura começa.
Salmo 16:5 diz: “Senhor, tu és a minha porção e o meu cálice; tu és a segurança da minha herança.”
Eu oro por cada pessoa ouvindo hoje que carrega o peso da rejeição. Oro por aqueles que foram deixados de lado, ignorados ou feridos por pessoas em quem confiavam. Que o Senhor os lembre de que sua porção está segura Nele. Que nenhuma rejeição humana pode desfazer o chamado que Deus colocou em suas vidas. Que eles são vistos, conhecidos e profundamente amados.
Dá-lhes coragem para parar de se definir pela rejeição e começar a andar na porção que Tu lhes deste.
Senhor Jesus, que Teu sussurro seja ouvido. Que Tua cura flua. Que Tua verdade crie raízes.
Amém.
Se esta mensagem falou com você hoje, eu quero te encorajar: Não deixe que a rejeição escreva sua história. Deixe Deus escrever.
Sua porção não está nas pessoas—está Nele. E Ele é fiel.
Se isso te abençoou, compartilhe com alguém que precisa ouvir esta palavra. Vamos lembrar uns aos outros: não somos definidos pela rejeição—somos definidos pelo amor de Deus.
Bahagian Saya
Pernahkah anda merasa seperti anda ditinggalkan tanpa apa-apa? Segala yang anda bina, percaya, dan harapkan telah runtuh di hadapan anda? Hari ini, saya ingin bercakap tentang sesuatu yang sangat peribadi—hakikat kehilangan, beban penolakan, dan kebenaran yang tidak tergoyahkan bahawa walaupun segala-galanya hilang, Tuhan tetap bahagian kita.
Ratapan 3:24 berkata, “Tuhan adalah bahagianku, kata jiwaku, oleh itu aku akan berharap kepada-Nya.”
Untuk sekian lama, saya membiarkan penolakan menentukan siapa saya. Ia tidak berlaku secara serta-merta; ia berlaku secara perlahan, hampir tidak disedari. Setiap kekecewaan, setiap kali saya merasa tidak dihargai atau disalahertikan, adalah satu bata yang ditambahkan ke dalam dinding antara saya dan kebenaran tentang siapa saya sebenarnya. Lama-kelamaan, dinding itu menjadi begitu tebal sehingga saya tidak lagi dapat melihat diri saya seperti mana Tuhan melihat saya. Saya mula mempercayai bisikan: “Anda terlalu berlebihan. Anda tidak layak. Anda tidak diperlukan.”
Saya membiarkan kegagalan manusia menjadi ukuran nilai saya. Dan apabila orang yang saya percayai—mereka yang seharusnya lebih memahami—gagal menunaikan kepercayaan itu, ia terasa seperti bukti yang tidak dapat disangkal bahawa saya tidak diinginkan.
Penolakan mempunyai cara untuk membuat kita lupa siapa kita sebenarnya. Ia meyakinkan kita bahawa tempat kita dalam keluarga Tuhan adalah rapuh, bahawa kasih itu bersyarat, bahawa kebersamaan boleh dirampas. Dan apabila kita sudah membawa luka, saat-saat penolakan itu bukan sahaja menyakitkan—ia mengesahkan ketakutan terburuk kita. Tetapi ini kebenarannya: kegagalan manusia, tidak kira seberapa dalam, tidak akan pernah dapat memadamkan tangan Tuhan dalam hidup kita. Ia tidak boleh menghapus tujuan-Nya. Ia tidak boleh membatalkan janji-janji-Nya. Apabila manusia mengecewakan kita, itu tidak bermakna Tuhan telah mengecewakan kita. Apabila pintu tertutup, itu tidak bermakna Dia telah melupakan kita. Apabila penolakan menjerit bahawa kita tidak diperlukan, Tuhan masih berbisik, “Engkau kepunyaan-Ku.”
Roma 8:38-39 mengisytiharkan:
“Kerana aku yakin, baik maut mahupun hidup, baik malaikat-malaikat mahupun kuasa-kuasa jahat, baik yang ada sekarang mahupun yang akan datang, baik kuasa-kuasa di atas mahupun di bawah, mahupun segala sesuatu yang lain dalam seluruh ciptaan, tidak akan dapat memisahkan kita daripada kasih Tuhan yang ada dalam Kristus Yesus, Tuhan kita.”
Masalah dengan penolakan ialah: jika anda membiarkannya, ia akan menguasai anda. Dan itulah yang berlaku kepada saya. Saya bukan sahaja merasa ditolak—saya menjadi yakin bahawa saya tidak mempunyai tempat, tidak mempunyai kebersamaan, dan tidak mempunyai sebab untuk berharap. Semua itu mengejar saya dalam satu saat. Bukan hanya satu kejadian, tetapi beban bertahun-tahun berjuang untuk diterima, berusaha membuktikan bahawa saya mempunyai tempat di meja. Dan apabila saya akhirnya kehabisan tenaga untuk bertahan, saya menyerah. Saya baru sahaja mengalami penyakit yang mengancam nyawa, tujuh hari di hospital, dan bulan-bulan keletihan emosi.
Saya duduk di atas katil saya dan bertanya: “Tuhan, mengapa saya tidak merasakan apa-apa? Mengapa saya begitu kosong?” Dan kemudian, Roh Kudus datang ke atas saya. Saya mula merasai kesakitan itu, penolakan itu, dan luka itu—tetapi kali ini, saya tidak bersendirian. Tuhan berada di tengah-tengah semua itu.
Salah satu momen yang paling kuat adalah apabila saya mengakui perasaan itu buat pertama kali. Saya merasa seperti orang buangan. Saya merasa seperti saya tidak layak. Saya merasa seperti saya tidak berharga. Tetapi di tengah-tengah semua ini, Roh Kudus menghulurkan tangan-Nya ke dalam hati saya dan bertanya:
Siapa yang meninggalkan 99 dan datang mencarimu?
Siapa yang melindungimu dalam masa kesusahan?
Siapa yang tidak pernah meninggalkan atau menyakitimu?
Dan pada saat itu, saya mula membezakan antara karya manusia dan karya Tuhan. Ada pemimpin yang membina saya, dan ada pemimpin yang meruntuhkan identiti saya. Itu adalah satu kesedaran yang sukar. Tetapi saya telah berubah. Dan saya telah berubah dengan cara yang Tuhan gunakan, kerana apabila kita membiarkan Dia masuk ke dalam hidup kita—walaupun kita takut, walaupun kita gementar—Dia bergerak.
Ia bermula dengan sinar harapan yang kecil, bisikan kebenaran, keintiman yang tertanam dalam diri kita. Tuhan menggantikan kesakitan dengan penyembuhan. Dia menggantikan kesedihan dengan kegembiraan—bukan kerana semua masalah tiba-tiba selesai, tetapi kerana Dia meletakkan orang yang tepat di sekitar kita pada masa yang tepat.
Saya ingin menggalakkan anda—jika anda sedang melalui sesuatu, duduklah dengan Tuhan. Duduklah bersama Roh Kudus dan izinkan Dia untuk melayani hati anda. Bukan dengan cara yang menentukan hasil, bukan dengan cara yang berkata, “Inilah teologi saya dan inilah bagaimana ia mesti berlaku,” tetapi dengan penyerahan yang tulus. Ketahuilah bahawa Tuhan mempunyai rancangan untuk anda. Rancangan untuk membuat anda berjaya, bukan meninggalkan anda. Rancangan untuk mengangkat anda, bukan menjatuhkan anda.
Tetapi inilah bahagian yang jarang kita bincangkan: Jika anda merasa jatuh, jika anda merasa terluka dan patah—ia memerlukan keputusan untuk berdiri dan percaya dalam rancangan Tuhan. Tanpa kepercayaan, Tuhan tidak dapat memberi kita kerja yang telah Dia sediakan untuk kita. Jadi siapa kita untuk menolak peluang yang Tuhan berikan?
Penolakan menyakitkan. Kehilangan hubungan, kehilangan tempat untuk diterima—ia nyata. Dan Tuhan tidak meminta kita untuk berpura-pura bahawa ia tidak berlaku. Tetapi kesakitan tidak dimaksudkan untuk menjadi penjara. Jika kita membiarkan penolakan mendefinisikan kita, kita akan terperangkap dalam masa lalu. Tetapi apabila kita menyerahkan semuanya kepada Tuhan, Dia mula mendefinisikan semula kita. Tuhan tidak berteriak ketika saya berada di titik terendah saya—Dia berbisik. Dan kadang-kadang, kita tidak mendengar-Nya kerana kita mengharapkan penyelamatan yang dramatik, sedangkan Dia sebenarnya sedang membimbing kita perlahan-lahan kembali kepada kebenaran.
Jika anda merasa bahawa Tuhan berdiam diri, ambil masa sejenak. Tanyakan kepada-Nya: Apakah bahagian saya? Apa yang Tuhan katakan kepada saya? Dan saya janji kepada anda, Dia akan menjawab. Tidak ada seorang pun, tidak ada kesilapan, tidak ada penolakan yang dapat mengambil apa yang Tuhan telah berikan kepada anda. Bahagian anda tidak berada di tangan manusia—ia terjamin dalam Kristus.
Apabila anda berhenti mengejar pengesahan daripada manusia dan mula berehat dalam apa yang Tuhan telah berikan kepada anda, penyembuhan bermula.
Mazmur 16:5 berkata: “Tuhan, Engkaulah bahagianku dan cawanku; Engkau menjamin bahagianku.”
Yesus, biarlah bisikan-Mu didengar. Biarlah penyembuhan-Mu mengalir. Biarlah kebenaran-Mu berakar dalam hati kami.
Amin.
Jika mesej ini menyentuh anda hari ini, saya ingin menggalakkan anda: Jangan biarkan penolakan menulis cerita hidup anda. Biarkan Tuhan yang menulisnya.
Bahagian anda bukan dalam manusia—tetapi dalam Dia. Dan Dia setia.
Omugabo Gwange
Wali owalowooza nga olese nga toliiko kantu? Byonna by’ozimbye, bye weesigamyeko, bye wakkiririzaamu byonna byasanyeewo wansi wo?
Leero njagala okwogera ku kintu ekyenjawulo—okufiirwa, obunafu bw’okulekulirwa, n’omutindo ogutaserebwa ogw’okubeera nti ne bw’oba ofuddeyo wekka, Katonda akyali mugabo gwo.
Okukungubaga 3:24 kyogera nti, “Mukama ye mugabo gwange, bw’eyogera emmeeme yange, kyenva n’esuubira mu Ye.”
Ebbanga eddene, nnaleka okulekulirwa kundetera obutafaanana nga bwe nnali. Tekyajja mbiro; kyali kitambula mpola, era kyali kisangibwa obulungi. Buli kiseera lwe nnalemwa, buli lwennalaba nga saagala era nga sseemanyiddwa, kyali kifuuliddwa ekiiso ekirala ku kisenge ekali wakati wange n’amazima agankwatako. Ebiseera bwe byayitawo, ekisenge kino kyakula okutuusa lwe sannyiyizibwa mulabe Mukama nga bw’andeeta. Natandika okukkiriza ebigambo ebibu: “Oli mukulu nnyo. Tolina ky’omanyi. Tojja kukula.”
Nnaleka obulemu bw’abantu bunneetera okwefaako. Era abantu be nnakkiririzaamu—abo abalisobola okumanya obulungi—bwanalemwa okundaga omukwano, kyali kigambo ekituufu ekiraga nti sirina kyenkola.
Okulekulirwa kulina ekifo ekisinga okufuna abantu. Kututenda nti ekifo kyaffe mu maka ga Katonda kinyigiriziddwa, nti okwagala kuleetebwa n’amakubo, nti ekifo kisooswa. Era bwe tuba tulina ebiwundu, ebiseera by’okulekulirwa sibyangu—bikakasa entiisa zaffe eza maaso. Naye mazima gano: obulemu bw’abantu, bwonna obw’amaanyi, tebukusa mukono gwa Katonda mu bulamu bwaffe. Tebusobola kuzikiriza enteekateeka ye. Tebusobola kuleeta ndagaano ze. Abantu bwe banalemwa, tekyalaga nti Katonda yatusudde. Emiryango bwe giggalawo, tekitegeeza nti Ye yatuleke. Okulekulirwa bwe kukuba embaga nga tetumugwanidde, Katonda yaakyoogera mu mpewo, “Ggwe wange.”
Abaruumi 8:38-39 bagamba,
“Kubanga nkakasiza ddala nti newankubadde okufa newankubadde obulamu, newankubadde bamalayika newankubadde abalabe, newankubadde ebyaliwo newankubadde ebirijja, newankubadde amaanyi gonna, newankubadde obuwanvu newankubadde obugazi, newankubadde ekintu kyonna mu butonde bwonna, tebisobola kutwawula na kwagala kwa Katonda okuli mu Kristo Yesu Mukama waffe.”
Obuzibu bw’okulekulirwa buno: bw’oba okukkiriza, kinaakwata. Era ekyo kyennyini kyankwatako. Saali mw’oyagala nga nneewulira, naye natandika okukakasa nti sirina kyenkola, sirina muntu, era sirina ssuubi lyonna. Kyona kyangoba mu kaseera ako. Tekyali kimu, naye nnalimu emyaka egisooka ng’enoonya ekifo ekyange, nga neekakasa nti nfunye ekifo mu maaso g’abantu. Bwe nnaggwaamu amaanyi, ne nzekwasa. Nnali mmaze okuyita mu obulwadde obulabika nga bwa kufa, ennaku musanvu mu ddwaliro, n’emyaka mingi eg…
Nnasigala ku kitanda kyange ne mbuuza: “Mukama, lwaki sseebuuza kantu? Lwaki nze nzeewulira nga nsuse?” Ateewo, Omwoyo Omutukuvu n’azijula. Nnali ntandise okwetegereza obulumi, okulekulirwa, n’ebyafaayo—naye sikyalimu nzekka. Katonda yali awo wakati mu byonna.
Ekimu ku biseera ebisinga obuyinza kyali kutegeera bino bwombi. Nnawulira nga nsaanyewo. Nnawulira nga sirina kyenkola. Nnawulira nga simanyi kya kukola. Naye wakati mu bino byonna, Omwoyo Omutukuvu n’anziramu n’ankwata ku mutima n’ambuuza:
Ani yava ku kyama ky’ensolo mwenda, n’ajja okutunoonya?
Ani akukoledde ekisenge mu biseera eby’ensonyi?
Ani atasobodde kukuleka wadde okukusaanyaawo?
Era mu kiseera ekyo, nnalabira ddala ekitali kya bantu na Katonda. Waliwo abakulembeze abannyimye ekitiibwa, naye waliwo abankuza. Ekyo kyali kizibu okukkiriza. Naye nzze musajja musika. Era nzze musika mu ngeri Katonda gy’akola, kubanga bwe tumuteka mu bulamu bwaffe—newankubadde nti tuwera, newankubadde nti tugwaamu amaanyi—Ye akola.
Kigamba eky’okukkiriza ekyaka mu tulo, ekiragiro eky’omwoyo, obumu obuli mu mutima gw’omuntu. Katonda agyako obulumi n’aleeta obujjanjabi. Aleeta essanyu mu kifo ky’okukaaba—ssi kubanga ebizibu bimaliriddwa, naye kubanga atuteeka mu nsi egiyingira nga etusanyusa.
Njagala okukusaba—bwe waba ogwa mu kyamu, tekengera Katonda. Weesigame ku Mwoyo Omutukuvu era omukkirize akukwatireko. Si mu ngeri y’ebirowoozo byaffe, si mu ngeri gye tukiriza nti bibeera, naye mu ngeri y’okwewola. Yali nga alina enteekateeka gye yagenda okukolera ku mmwe.
Zabuli 16:5 egamba,
“Mukama ye mugabo gwange era ye kikopo kyange; Ye akakasiza ekifo kyange.”
Yesu, mukkiriza okutegeera eddoboozi lyo. Mukkiriza okutuwonya. Mukkiriza okussa amazima go mu mitima gyaffe.
Amina.
Bwe waba nga obubaka buno bukukwatidde leero, njagala okukusaba: Toganya kulekulirwa kuwandika emboozi yo. Leeta Katonda mu ngeri yo.
Omugabo gwo si mu bantu—naye ali mu Yye. Era Yye wa mazima.
Sehemu Yangu
Je, umewahi kuhisi kama umebaki na chochote? Kwamba kila kitu ulichojenga, ulichotegemea, na kuamini kimeanguka chini yako? Leo, nataka kuzungumza juu ya jambo binafsi sana—hali halisi ya kupoteza, uzito wa kukataliwa, na ukweli usioweza kutikisika kwamba hata kila kitu kingine kikiisha, Mungu bado ni sehemu yetu.
Maombolezo 3:24 yasema, “Bwana ni sehemu yangu, asema nafsi yangu, kwa hiyo nitamtumaini.” Kwa muda mrefu, niliruhusu kukataliwa kunifafanua. Haikufanyika mara moja; ilikuwa polepole, karibu isiyoonekana. Kila kushindwa, kila wakati nilipohisi kutoeleweka, ilikuwa kama tofali lililowekwa kwenye ukuta kati yangu na ukweli wa mimi ni nani. Kwa muda, ukuta huo ulikuwa mnene sana kiasi kwamba sikuweza tena kujiona jinsi Mungu anavyoniona. Nilianza kuamini minong’ono: Wewe ni wa ziada. Hupaswi kuwepo. Hufai. Niliruhusu kushindwa kwa binadamu kuwa kipimo cha thamani yangu. Na wakati watu niliowaamini—watu ambao walipaswa kujua vizuri zaidi—waliposhindwa, ilionekana kama uthibitisho usio na shaka kwamba sikutakiwa.
Kukataliwa kuna njia ya kutufanya tusahau sisi ni nani. Kunatufanya tuamini kwamba nafasi yetu katika familia ya Mungu ni dhaifu, kwamba upendo ni wa masharti, kwamba kuhusika kunaweza kuondolewa. Na wakati tayari tunabeba majeraha, vipindi hivyo vya kukataliwa haviwezi tu kuumiza—vinathibitisha hofu zetu mbaya zaidi. Lakini hii ni kweli: kushindwa kwa binadamu, haijalishi ni kwa kina gani, hakuwezi kufuta mkono wa Mungu maishani mwetu. Hakuwezi kufuta kusudi Lake. Hakuwezi kufuta ahadi Zake. Wakati watu wanashindwa, haimaanishi Mungu ameshindwa. Wakati milango inafungwa, haimaanishi Amekusahau. Wakati kukataliwa kunapaza sauti kwamba hatutakiwi, Mungu bado ananong’ona, Wewe ni wangu.
Warumi 8:38-39 yasema, “Kwa maana nina hakika kwamba wala mauti wala uzima, wala malaika wala mashetani, wala ya sasa wala yajayo, wala nguvu yoyote, wala kimo wala kina, wala kitu kingine chochote kilichoumbwa, hakitaweza kututenga na upendo wa Mungu ulio katika Kristo Yesu Bwana wetu.”
Tatizo na kukataliwa ni hili: ukiruhusu, kitakumeza. Na ndivyo ilivyokuwa kwangu. Sikuhisi tu kukataliwa—nilikuwa nimeamini kabisa kwamba sina nafasi, sina mahali pa kuwa, na sina sababu ya kutumaini. Yote yalianguka kwangu kwa mara moja. Sio tukio moja, bali uzito wa miaka ya kupigania kuhusika, kupambana kuthibitisha kuwa nilistahili kuwa na nafasi. Na nilipomaliza kupigana, nilijifunga. Nilikuwa nimeshapitia ugonjwa uliotishia maisha, siku saba hospitalini, na miezi ya uchovu wa kihisia. Nilikaa kitandani mwangu na nikajiuliza, Bwana, kwa nini sihisi chochote? Kwa nini niko mtupu? Na ndipo Roho Mtakatifu alinijia. Nilianza kuhisi uchungu huo, kukataliwa huko, na maumivu hayo—lakini sikuwa peke yangu. Mungu alikuwa hapo katikati ya hayo.
Moja ya nyakati zenye nguvu zaidi ilikuwa kukubali hisia hizo kwa mara ya kwanza. Nilikuwa nimehisi kama mtu aliyeachwa. Nilihisi kama sikufaa. Nilihisi kama si kitu. Lakini katikati ya hayo, Roho Mtakatifu alinyoosha mkono Wake moyoni mwangu na kuniuliza:
Ni nani ameachana na wale tisini na tisa na kukufuata? Ni nani amekulinda wakati wa dhiki? Ni nani hajawahi kukuacha au kukuumiza?
Na wakati huo, nilianza kutenganisha kazi za wanadamu na kazi za Mungu. Kulikuwa na viongozi walionijenga, na kulikuwa na viongozi waliobomoa kabisa utambulisho wangu. Hilo lilikuwa gumu kukubali. Lakini nimebadilika. Na nimebadilika kwa njia ambayo Bwana anaweza kutumia, kwa sababu tunapomruhusu Mungu kuingia maishani mwetu—hata tunapohofia, hata tunapokuwa na hofu kubwa—Anatembea. Huanzia kama mwangaza mdogo wa tumaini, sauti ya kunong’ona, urafiki wa karibu uliopachikwa kina ndani ya maisha yetu. Bwana hubadilisha maumivu na uponyaji. Anabadilisha huzuni na furaha—sio kwa sababu matatizo yote yamekwisha, bali kwa sababu Anaweka watu sahihi karibu nasi wakati tunaowahitaji.
Nakuhimiza—kama unapitia jambo, kaa na Bwana. Kaa na Roho Mtakatifu na umruhusu Akuhudumie. Sio kwa njia ambayo unadhibiti matokeo, sio kwa njia inayosema, hii ndiyo theolojia yangu na ndivyo inavyopaswa kuwa, bali kwa kujisalimisha rahisi. Jua kwamba Bwana ana mpango kwa ajili yako. Mpango wa kukuinua na sio kukuacha. Mpango wa kukuinua na sio kukuangusha.
Lakini hapa kuna jambo ambalo hatuzungumzii mara nyingi: Ikiwa unahisi umeangushwa chini, ikiwa unahisi umeumizwa na kuvunjika moyo—inachukua uamuzi kusimama na kuamini mpango Wake. Bila imani, Bwana hawezi kutupa kazi Aliyoandaa kwetu. Kwa hiyo sisi ni nani kuikataa nafasi ya Mungu?
Kukataliwa kunaumiza. Kupoteza uhusiano, kupoteza nafasi ya kuwa ni halisi. Na Mungu hakuombi ujifanye kama haikutokea. Lakini maumivu hayakupaswi kuwa gereza. Tukiruhusu kukataliwa kutufafanua, tunabaki katika yaliyopita. Lakini tunapomkabidhi Mungu, Anaanza kutufafanua upya. Mungu hakuwa na kelele wakati nilikuwa chini kabisa—Alinong’ona. Na wakati mwingine, tunamkosa kwa sababu tunatarajia uokoaji wa kishindo wakati kwa kweli, Anatuongoza taratibu kurudi kwenye ukweli.
Ikiwa unahisi Mungu yuko kimya, chukua muda. Muulize: Sehemu yangu ni nini? Unaniambia nini? Na ninakuahidi, Atajibu. Hakuna mtu, hakuna kosa, hakuna kukataliwa kunaweza kuondoa kile ambacho Mungu amekupa. Sehemu yako si mikononi mwa wanadamu—iko salama kwa Kristo.
Unapoacha kufuata uthibitisho kutoka kwa watu na kuanza kupumzika kwa kile ambacho Mungu tayari amekupa, uponyaji huanza.
Zaburi 16:5 yasema, “Bwana, Wewe peke Yako ndiye sehemu yangu na kikombe changu; Wewe unafanya nafasi yangu iwe salama.”
Ninaomba kwa kila mtu anayesikiliza leo ambaye amebeba uzito wa kukataliwa. Ninaomba kwa wale walioachwa, waliopuuzwa, au waliojeruhiwa na watu waliowaamini. Je, Utawakumbusha, Bwana, kwamba sehemu yao iko salama Kwako? Kwamba hakuna kukataliwa kwa binadamu kunaweza kufuta wito ambao Umeweka maishani mwao? Kwamba wao wanaonekana, wanajulikana, na wanapendwa kwa kina?
Wape ujasiri wa kuacha kujifafanua kwa kukataliwa na kuanza kuchukua sehemu Uliyowapa.
Bwana Yesu, ruhusu sauti Yako ya kunong’ona isikike. Ruhusu uponyaji Wako uflow. Ruhusu ukweli Wako ukatie mizizi.
Amina.
Ikiwa ujumbe huu umekugusa leo, ninataka kukuhimiza: Usiruhusu kukataliwa kuandika hadithi yako. Mruhusu Mungu.
Sehemu yako si kwa watu—iko Kwake. Na Yeye ni mwaminifu.
Ikiwa hii imekubariki, shiriki na mtu anayehitaji kuisikia. Tukumbushane: hatufafanuliwi na kukataliwa—tunafafanuliwa na upendo wa Mungu.
میرا حصہ
کیا آپ نے کبھی محسوس کیا کہ آپ کے پاس کچھ بھی نہیں بچا؟ جو کچھ آپ نے بنایا، جس پر بھروسہ کیا اور انحصار کیا، وہ سب آپ کے نیچے گر گیا؟ آج، میں ایک انتہائی ذاتی موضوع پر بات کرنا چاہتا ہوں—کھونے کی حقیقت، مسترد کیے جانے کا وزن، اور یہ ناقابل شکست سچائی کہ جب سب کچھ ختم ہو جاتا ہے، تب بھی خدا ہمارا حصہ ہے۔
نوحہ 3:24 کہتا ہے: “خداوند میرا حصہ ہے، میری جان کہتی ہے، اس لیے میں اس پر امید رکھوں گا۔”
بہت عرصے تک، میں نے مسترد کیے جانے کو اپنی پہچان بنا لیا۔ یہ اچانک نہیں ہوا؛ یہ آہستہ آہستہ اور تقریباً بغیر کسی نشان کے ہوا۔ ہر بار جب میں نظر انداز کیا گیا، جب میں نے محسوس کیا کہ مجھے نہیں سمجھا جا رہا، تو یہ ایک اور اینٹ تھی جو میرے اور میرے حقیقی وجود کے درمیان دیوار میں رکھی گئی۔ وقت کے ساتھ، وہ دیوار اتنی موٹی ہو گئی کہ میں خود کو اس نظر سے نہیں دیکھ سکا جس نظر سے خدا مجھے دیکھتا تھا۔ میں نے ان سرگوشیوں پر یقین کرنا شروع کر دیا: “تم بہت زیادہ ہو۔ تمہیں کہیں جگہ نہیں ملے گی۔ تم بے وقعت ہو۔”
میں نے انسانی ناکامی کو اپنی قدر کا پیمانہ بنا لیا۔ اور جب ان لوگوں نے جن پر میں نے بھروسہ کیا تھا—جنہیں بہتر جاننا چاہیے تھا—مجھے چھوڑ دیا، تو ایسا محسوس ہوا جیسے یہ اس بات کا ناقابل تردید ثبوت تھا کہ مجھے کوئی نہیں چاہتا۔
مسترد کیے جانے کا طریقہ ایسا ہوتا ہے کہ یہ ہمیں یہ بھلا دیتا ہے کہ ہم کون ہیں۔ یہ ہمیں یقین دلاتا ہے کہ خدا کے خاندان میں ہماری جگہ کمزور ہے، کہ محبت مشروط ہے، کہ ہماری جگہ چھینی جا سکتی ہے۔ اور جب ہم پہلے ہی زخموں سے بھرے ہوتے ہیں، تو مسترد کیے جانے کے لمحات نہ صرف تکلیف دہ ہوتے ہیں بلکہ وہ ہمارے بدترین خوف کی تصدیق بھی کرتے ہیں۔
لیکن یہ سچ ہے: انسانی ناکامی، چاہے کتنی ہی گہری ہو، خدا کے ہاتھ کو ہمارے زندگیوں سے مٹا نہیں سکتی۔ یہ اس کے مقصد کو نہیں مٹا سکتی۔ یہ اس کے وعدوں کو ختم نہیں کر سکتی۔ جب لوگ ہمیں چھوڑ دیتے ہیں، اس کا مطلب یہ نہیں کہ خدا نے ہمیں چھوڑ دیا ہے۔ جب دروازے بند ہو جاتے ہیں، اس کا مطلب یہ نہیں کہ اس نے ہمیں بھلا دیا ہے۔ جب مسترد کیے جانے کی چیخیں ہمیں ناقابل قبول قرار دیتی ہیں، خدا اب بھی سرگوشی کرتا ہے: “تم میرے ہو۔”
رومیوں 8:38-39 کہتا ہے:
“کیونکہ مجھے یقین ہو گیا ہے کہ نہ موت، نہ زندگی، نہ فرشتے، نہ حکمران، نہ حال، نہ مستقبل، نہ کوئی قدرت، نہ بلندی، نہ گہرائی، نہ کوئی اور مخلوق ہمیں خدا کی محبت سے جو کہ ہمارے خداوند مسیح یسوع میں ہے، جدا کر سکے گی۔”
مسئلہ یہ ہے کہ اگر آپ مسترد کیے جانے کو اپنے اوپر حاوی ہونے دیں، تو یہ آپ کو کھا جائے گا۔ اور یہی میرے ساتھ ہوا۔ میں صرف مسترد محسوس نہیں کر رہا تھا—مجھے یقین ہو گیا کہ میں کہیں تعلق نہیں رکھتا، کہ میری کوئی جگہ نہیں، اور میرے پاس امید کی کوئی وجہ نہیں۔
یہ سب ایک لمحے میں میرے اوپر آن پڑا۔ یہ ایک واقعہ نہیں تھا، بلکہ برسوں کا بوجھ تھا، ہمیشہ اپنی جگہ بنانے کے لیے جدوجہد کرنا، ہمیشہ یہ ثابت کرنے کی کوشش کرنا کہ میں میز پر جگہ کا حقدار ہوں۔ اور جب آخر کار میرے اندر لڑنے کی طاقت ختم ہو گئی، میں ٹوٹ گیا۔
میں ابھی ایک جان لیوا بیماری سے گزرا تھا، اسپتال میں سات دن، اور مہینوں کی جذباتی تھکن۔ میں اپنے بستر پر بیٹھ کر دعا کر رہا تھا: “خداوند، میں کچھ محسوس کیوں نہیں کر رہا؟ میں اتنا خالی کیوں ہوں؟”
تب، روح القدس مجھ پر نازل ہوا۔ میں نے وہ درد، وہ مسترد کیے جانا، اور وہ تکلیف محسوس کی—لیکن میں اکیلا نہیں تھا۔ خدا میرے ساتھ تھا۔
سب سے طاقتور لمحہ وہ تھا جب میں نے پہلی بار ان احساسات کو تسلیم کیا۔ مجھے ایسا لگا جیسے میں ایک اجنبی ہوں۔ مجھے لگا جیسے میں کہیں نہیں جچتا۔ مجھے ایسا محسوس ہوا جیسے میں بے قیمت ہوں۔
لیکن ان سب کے درمیان، روح القدس نے میرے دل میں اپنا ہاتھ ڈالا اور مجھ سے پوچھا:
کون ہے جو 99 کو چھوڑ کر تمہیں ڈھونڈنے آیا؟
کون ہے جس نے تمہیں مشکل وقت میں محفوظ رکھا؟
کون ہے جس نے کبھی تمہیں نہیں چھوڑا اور تمہیں نقصان نہیں پہنچایا؟
اور اسی لمحے، میں نے انسان کے کاموں اور خدا کے کاموں میں فرق کرنا سیکھا۔ کچھ رہنما وہ تھے جنہوں نے مجھے اٹھایا، اور کچھ وہ تھے جنہوں نے میری شناخت تباہ کر دی۔
یہ قبول کرنا مشکل تھا۔ لیکن میں تبدیل ہو گیا ہوں۔ اور میں اس طرح بدلا ہوں کہ خدا مجھے استعمال کر رہا ہے، کیونکہ جب ہم اسے اپنی زندگی میں آنے دیتے ہیں—چاہے ہم ڈرے ہوئے ہوں، چاہے ہم کمزور ہوں—وہ حرکت میں آتا ہے۔
یہ امید کی ایک چھوٹی سی کرن کی طرح شروع ہوتا ہے، سچائی کی سرگوشی، ایک قربت جو ہمارے وجود کے گہرے نقوش میں لکھی گئی ہے۔
خدا درد کو شفا سے بدلتا ہے۔ وہ رونے کو خوشی سے بدلتا ہے—نہ اس لیے کہ تمام مسائل فوری طور پر حل ہو گئے، بلکہ اس لیے کہ وہ ہمارے ارد گرد صحیح وقت پر صحیح لوگ رکھتا ہے۔
میں آپ کو ترغیب دیتا ہوں—اگر آپ کسی مشکل سے گزر رہے ہیں، خدا کے ساتھ بیٹھیں۔
روح القدس کے ساتھ وقت گزاریں اور اسے آپ سے بات کرنے دیں۔
جان لیں کہ خدا کے پاس آپ کے لیے ایک منصوبہ ہے۔ ایک منصوبہ جو آپ کو فروغ دینے کے لیے ہے، نہ کہ آپ کو ترک کرنے کے لیے۔ ایک منصوبہ جو آپ کو اٹھانے کے لیے ہے، نہ کہ گرانے کے لیے۔
لیکن یہاں وہ چیز ہے جس کے بارے میں ہم اکثر بات نہیں کرتے:
اگر آپ کو ایسا لگے کہ آپ گر گئے ہیں، اگر آپ کو لگے کہ آپ زخمی اور ٹوٹ چکے ہیں—یہ آپ کی پسند ہے کہ آپ کھڑے ہوں اور خدا کے منصوبے پر بھروسہ کریں۔
تو ہم کون ہوتے ہیں جو خدا کو یہ موقع نہ دیں؟
زبور 16:5 کہتا ہے:
“خداوند ہی میرا حصہ اور میرا پیالہ ہے؛ وہ میری تقدیر کو محفوظ رکھتا ہے۔”
خداوند یسوع، اپنی سرگوشی سننے دے۔ اپنی شفا جاری کر۔ اپنی سچائی ہمارے دلوں میں گہرائی سے ثبت کر۔
آمین۔
اگر یہ پیغام آج آپ کے دل کو چھو گیا ہے، تو میں آپ کی حوصلہ افزائی کرنا چاہتا ہوں:
مسترد کیے جانے کو اپنی کہانی نہ لکھنے دیں۔ خدا کو لکھنے دیں۔
آپ کا حصہ انسانوں کے ہاتھ میں نہیں—یہ مسیح میں محفوظ ہے۔
اگر یہ پیغام آپ کے لیے برکت کا باعث بنا، تو اسے کسی کے ساتھ شیئر کریں جسے اسے سننے کی ضرورت ہے۔
آئیے ایک دوسرے کو یاد دلائیں: ہم مسترد کیے جانے سے متعین نہیں ہوتے—ہم خدا کی محبت سے متعین ہوتے ہیں۔